...streszczenia...

• mnie
• mego
• ze mną
• tobie na złość...
• ...mnie na tobie

...i samowniebowstąpienia....

od kilku lat nie napisałem nic żałośnie wartościowego. to dorosłość - mówią.
że to śmierć - rozumiem.
a Poezja się uśmiecha. to twe życie cię znalazło - szepce. ja odchodzę. dokonało się wydoroślenie



a tutaj znajdziesz już te ostatnie, bezgłowe słowa. wybacz, Wielka Poezjo.

dziupla w słońcu
	określony brakiem powielam czcionki spojrzeń obrzezanych z wiary w czytających mnie jak może-potem-znowu zapisanych chodnikami być i jutrem pozłacanym nowo kroniki anonim-a-nalfabety z ludzkich skór wydarte od wyssanych ze światła piersi słońca po pytajnik śmierci zgasły biblia nożem podawana głodnym ciasna w myśli określonej brakiem [23.02.94]
człekokształtny krok
	wrócić w gąszcz źródlany lasu usta nieme w gniewie sens wynaleźć z kory wulgaryzmów wiatru wyszczerbionych być człowiekiem z nazwy istnieniem z natury pluwocinę dnia uświęcić w aureoli igieł nie czesanych od nasiona wrócić w bór zdziczałą ciszą zakorzenić się poezją i wyrosnąć nieporozumianym [09.03.94]
kukła zwana czasem
	bo istnieje w locie trzmiela włochatego korze dębu w rzek krwiobiegu bezustannym jest w odchodach wróbli głośnych kolcu słońca i w kamieniu niepodzielnym sens sam w sobie sensowniejszy póki człowiek go nie zdłubie zmierzy i wysłowi by określić sobą jak bezpański czas w zegarze zasznurował wtedy [18.03.94]
trop z chmur
	zamykam się z tobą w oknie o krok od jutra w ubłoconym niebem bucie ciekawy [23.03.94]
ocalony
	mam na imię lat dłonie łapią dech zachłannie nie pamiętam wiatr tam tu tam [23.03.94]
pisałem w nocy
	mam na karku ze dwie dychy ocalałem od krwią trupów wypalanych nocy krzykiem rozjaśnianych butów sumień rozdeptanych serc z ołowiu celowanych mam zegarek atomowy porno filmy sny i boga z głowy przyrosłem do życia słowami przegniłymi od banałów widzę dzieci wódą zarzygane matki synem krzyżowane jude raus und skiny chuje szara baba szare majtki wyszarpuje spomiędzy ojciec zdechł pijany rakiem gdzieś na nieba miedzy ty różewicz pomóż z naplutymi w dłonie łzami wepchnąć mi ten głaz ty wiesz gdzie różewicz ty już wiesz [10.05.94]
tłuściorska połezja
	wdech i wydech ręce w bok machamy truchtem w miejscu do zadyszki nogi wyżej ponad zadki zasiedziałe co się pani opierdala powstań padnij leżeć siad i aport za księżycem no bo kto do kurwy będzie dbał o linię słowa [20.05.94]
	a mówili nie pisz jon o sraniu kurwach boskich i zginaniu ty masz ultradźwiękiem nadfioletem śladem pana biec ku niebu ale co ja człowiek tylko ludzisko szarzysko ścierwnisko a mówili to ty nie pisz jon ty se ta połezja daruj ty se żyj szarami gdy nie mogę ręce wciąż mi przeciekają śmierdzi nawet pod pachami tymi poezjami [22.03.94]
zapominam siebie
	zapominam siebie w ciszy wnętrza dłoni nie poznaję białe ślady stóp zadrapań nieczystości kałamarzy umieram wcześniej dzień od siebie tam miałem dziewczynę kiedyś o imieniu ona ja i ona [15.06.94]
zderzenia (2)
	dziewczyny o oczach błękitnych niepospolicie w słojach serc na gumkę nienawiści pchły perłowe karmią z tresowanej łzami dłoni jego w kojcu wspomnień krew rozcięta głodem [15.07.94]
dalej
	w butach z ludzkiej skóry idę wlokąc cień ślimaczy skrzydeł brukowanych ku świetlanej stamtąd tam tuż przy ziemi [07.09.94r]
ftórnoźć nad wdurnościami
	be a puścisz ty ten banał fe nie mlaskaj przy szymborskiej w mcdonaldach nie jedz jak za mamę banał i za tatę banał bo taki pan z workami pająk w obraz babci trup dmuchany tu ma grzesi niebo grzesi je i zrobi z niego gówno oj niedobry grzesi aj ja jaj [03.09.94r]
koronki z krwi
	z tych poetów kiepscy kochankowie substytucji w nich nad wagę pielęgnując tchem kłębiącym tętent w krzyk rozkwitły tren na matczyną miłość przeprasują w zgrzyt błyskawic roztrzaskani gnój w haiku zagotują wreszcie śliną znacząc skrzep płomienia kościół swój zapiszą krwią wyciętą koronkowo jej z imienia [13.09.94r.]
strach najcichszy (aśq p.)
	boję się krew porosła ciszę gąszczem w nurt pieniącym wdarła skrzydłem ognia w głos zakwitła w grzechot serca strach zarzucił wzrok na gwiazdy dalej tam nocą zerwę z dłoni krzyk dojrzały po zgrzyt stali w biel łodygi by swą śmierć zanucić kołysanką z ulgą grzesznie głodem podsycaną [01.10.94r.]
śmiertelny sen
	umrzeć najciszej jak można inaczej przez ciekawość rozdrapaną szufladami gdzie żyletki ojca sznur słów wszawica pozłacana znowu krew gdzież tej nocy byłem plama krwi na ustach wypalana dni różańcem pobielałym boli wcieram w dłonie wiatr bezsilny boję się znów się boję zapodziany że śmierć wdzieje oczy matki jak bieliznę brudną z chleba nieprzespanej wiary [28.10.94r.]
z cyklu: cała w oczach
	[1] mówią poznam cię po oczach całą jakby dłoniom biodrom śladom kruczomałym ciebie brakowało
	[3] proszę nie zamykaj oczu umrzesz myślę
	[5] pochylam głowę nad okiem tych co poginęli w nim nieznani miej ich w swej opiece cichej amen [03.12.94r.]
cykl: alice'94
[1]
	tam (pod dachem snu) gdzie zasypiam też spojrzeniem potrącają popatrz mamo ten tu żyje jeszcze dziwak synku obudź tchórza niech umiera tam u siebie
[2]
	najdłuższy wiersz słonych kroków chrzęst na twarzy przyszłaś jak zapomnieć mam oddychać tobą bez natchnienia ciszy
[3]
	ukochany z naderwanym mamo gdzie jest mój miś mamo gdzie go schowałaś mamooo co z nim zrobiłaś maaamooo ty zabiłaś cicho mały skurwysynie masz tu życie żryj i spać mi zaraz mamo ale ty zabiłaś sen
[4]
	pośrodku miasta tłumu ktoś się w kimś zakochał ofiar zdarzenia nie
[5] alice'94 (dla alice)
	życie to tłum brukowana ślepa rzeka wypłukany krzykiem z trzewi w dół wleczony przetapiany tulę sny do martwych piersi murów tu we wnętrzu dnia bramie ciemnej zapałkami słów otwieram śmierć dłoń ożywiam ogniem modlę się o życie to tłum zabija aby wciąż [22.12.94r.]
umrzeć z nienawiści do siebie chciałbym
	oto nasza wielka ucieczka milczymy niewiele więksi od nawyku życia nadzy wobec faktu istnienia li tylko szeptem w kołtunach ciszy splecionych w dłonie z nawykiem ust zadartych w niebo zaschniętych z nożem w gardle pięciolistnych doświadczeń agonii pomiędzy deskami przykrótkiego znoszonego teatru zabijania cieni oto nasza wielka ucieczka poupychani w spojrzeniach skuci chłodem w oddech poplątani bólem jutrem głodem prowadzeni na wystawną rzeź rozgrzeszania za lustrzaną fobię nienawiści zasypiamy oto nasza wielka ucieczka słowa te słowa kryształowe ziemniaki rzucone w popioły pamięci brzemienną jesienią oto nasza wielka ucieczka zapadamy w śmierć nad ranem niezapowiedzianie [23.01.95r.]
psy pawłowa
	[dzyń] tłum w tłumie ja ktoś jak ja nie ja przepisany nauczony żyć na pamięć tradycja instynkt nawyk odruch na dźwięk dzwonka piszę wiem lub nienawidzę na dźwięk dzwonka umrę sobie kiedyś w trawie i [dzyń] [26.01.95r.]
chodnik życia
	omijam kałuże oczu zaciskam się w skowyt niemrawo ocieram się o nabrzmiałe krocza nienawiści za obszczany uśmiech wylazły za spodni w ciszy z tłuczonego szkła tarzam język słowa zmysł ostatni chcąc uchylić przed kamieniem znieczule nie nie mogę nie potrafię już muszę ściany krzyk obłapić kopnąć zagryźć przestać kroki pisać gówno prawda że ucieka się stąd żywym tylko pod płomieniem ciał i w maskach ryku wierszy bez przecinków kurw natchnionych przerażeniem nie istnienia w ciele własnym iść lub zdechnąć to wszystko za mało [18.03.95r.]
ikar
	na latarkach w słońce biegł [15.04.95r.]
bóg istnieje
	co robi istnieje orzeczenie kto co bóg podmiot zdanie pojedyncze proste niewymownie [16.04.95r.]
lot do krainy zadartych nadgarstków
	z samobójstwem jak z lataniem zamykam oczy i nie żyję na chwilę [16.04.95r.]
ciało które nie jest domem
	to bezustanne urojone życie czyni mnie niespokojnym w fotelowej bezdomności w kapciach z sierści psa pokojowego rozkładam na ślinę skrzydła pomięte od noszenia ich w kieszeniach i piszę to czym nakrywałem się daremnie podczas snu jest tak przytulnie zimno poprzez dziury w ławce nocy palec namaszcza mi powieki przerażeniem wsuwam się głębiej w cień ten własny chociaż i umieram byle dalej [13.04.95r]
* * *
	cały w ulicach przemierzam się horyzontalnie nienapotykalny [02.06.95r.]
powód
	parzysty rozciągle dorabiam słowa nie wiem które pierwsze aby para zawsze [02.06.95r.]
obwód życia
[1]
	to ciało leży poza mną zmierzchem przychodzę siadam z głową wbitą w słowa i patrzę po horyzont jak pęcznieje penis krew nabrzmiewa tłoczy się i słania jak nadchodzi potem
[2]
	boję się nocy w zamkniętych wypalonych ustach i gdyby nie świetliki dłoni [02.06.95r.]
konstrukt osobisty
	nie rozumiem życia skąd to we mnie po co wkładam lęk na bose myśli uczę się uciekać w nim przewracać czasem klękam piszę zapominam niepytany [02.06.95r.]
wiersz bierno-agresywny
	ubzdurane uszczęśliwić wszystkich wpuszczam ich przed siebie z uśmiechami i na-zdrowiem w oczach oni płaczą i dziękują oniemiali w kolejce po śmierć [02.06.95r.]
nienawiść to strach (z cyklu: dorosłość [10])
	mężczyźni o rękach skrywanych jak zdrada mówią dziewczynkom bajki o nożach i nie śmieją się mężczyźni o dłoniach brudnych jak łodygi mleczy zadzierają dziewczynkom sukienki i nie śmieją się mężczyźni o palcach lepkich jak więdnące lody patrzą na siusiające dziewczynki i nie śmieją się mężczyźni o dotyku twardym jak skóra luster całują miękkie włosy dziewczynek i nie śmieją się mężczyźni o ciałach głodnych jak wygasły wiatr uśmiechają się do dziewczynek i nie śmieją się umierają przykuci starością do wydętych wspomnień o dziewczynkach i radości w maleńkie skuterki niech już umrą nim uśmiechną się narodzą [08.06.95r.]
wielka projekcja
	składam z dłoni ptaka w ołowianych piórach nieruchomy cel na światło obolały cień położony na twych oczach potrafi latać [09.06.95r.]
samotniaczek
	pochwyciłem dłoń i biegnę gubiąc stopy wśród żebraków przyczajonych chodnikami pochwyciłem dłoń i uciekam z nią do siebie jeszcze ciepłą zjadam dławię się i rzygam pochwyciłem dłoń własną [09.06.95r.]
zakochanie
	nienawidzę ale jestem kłamcą to usprawiedliwia te dłonie wbite w twoje po rękojeść z nieba pada kamień uniewinnia [07.07.95r.]
reszka
	proszę znajdź mnie w zdeptanej trawie tłumu do kieszeni włóż ot tak na szczęście [07.07.95r.]
dwugłowy jednorożec
	nie myśleć zwinąć się w kieszeni w płaszcz gazety i przeczekać z pchłami we krwi i zaklęciem na kłębuszki kurestw o zapachu mięty [10.06.95r.]
opamiętanie wg berkeleya
	poruszam się i drgam pomiędzy dłonią a papierem wystarczy zdmuchnąć pióro a ginę bezsznurnie i tylko facet w formalinie tv patrząc rozjuszonym elektronem utrzymuje mnie przy życiu samobójcze pstryk oko nieba drwi zza okna [17.07.95r.]
drogowskaz
	trafić do mnie prosto przez judasza w lustrze zamknij oczy się [24.07.95r.]
zero absolutne
	śmierć nieosiągalna z żadnej strony przenika [22.07.95r.]
dla a.
	mam o tobie pojęcie blade cóż mój świetliku [22.07.95r.]
zakochanie ii (z lilą k.)
	nienawidzę z niezwykłą wrażliwością i tylko ze strachu przed bólem przybieram kształt twoich dłoni wypełniam się [30.07.95r.]
aniele mój
	naga stajesz się wydzieliną nie do nieba ci w tej sukni [31.07.95r.]
palec w-skazuje
	ta grzeszna przyjemność z napisania jeszcze jednego słowa to nie poezja to błękitny palec zawisły nad muchą z przetrąconym skrzydłem [31.07.95r.]
haecceitas
	być innym o kropelkę która gasi nie zatapia drąży [31.07.95r.]
potłuczony świetlik
	zakręcam się zapadam pod wzniesieniem siebie światło zawraca bezsilne [05.08.95r.]
przeciąg podskórny
	poprzestać na słowie nie sposób drżenie świerszczy to jak pogoń za kapeluszem w bezdomnym kominie [11.08.95r.]
trujacy pyłek
	siewco mam w dłoni palec ziemi na ziarno historii a zawsze tylko pszczoły i motyle [12.08.95r.]
normalka
	ja cię kocham ty się pocisz siwiejemy [06.09.95r.]
podlatarniany ślimak
	na dłoni mam domek zakręcony i nie daję już dupy na numer z serem serce albo wypierdalaj [06.09.95r.]
trup spod lady
	moja połezja jest na kartki słowa z kością 80 kilo [06.09.95r.]
testament znaleziony
	mój ojciec był treserem życia chwytał śmierć i bił mnie po bezsennych dłoniach gdy chowałem się pod powiekami zamykałem oczy nie ma grzesi nie ma splatał ręce w boga w worku wrzucał mnie do rzeki i jak zawsze nie było krwi wypływałem coraz rzadziej biegałem do szkoły z mokrymi włosami i uczyłem się bez oddechu pisać godzinami nagle odszedł bicz zostawił ku pamięci ku obronie [07.10.95r.]
dziś
	dzisiaj jest sobota dzisiaj nie potrafię kochać dzisiaj mam wolne wiec odpierdolcie się ode mnie z tym czytaniem od je baj cie się nie potrafię milczeć ani pisać przeżywam siebie o nastepny dzień [07.10.95r.]
nieme oceany
	zdarzało mi się uciekać na widok tych łodzi na brzeg wyplutych z krwią ale wracam ciągle biegam od jednej do drugiej klękam tulę rozpłatane burty połamane wiosła stroszę w pióropusze wyczesuję z martwiejących palców kotwic pióra (nigdy nie wspominam że rybami cuchną najcichszymi) one wciąż się natrząsają z moich nóg umorusanych trawą i skrzydełka co na szyi zamiast głowy wiem że rankiem ledwie wzejdzie w słońca bagnet wzlecą w rozkrzyczaną gardziel nieba aby śpiew usłyszeć własny [14.10.95r.]
nic jest poezją
	nie ma poezji ubzdurałem ją sobie zapatrzony w puste okna okratowanych zeszytów nauczyłem się pisać o złych rzeczach bez przecinków nie znając innej formy przemocy bo nie ma poezji by rozgrzeszać i uświęcać są słowa którym nie dane było stać się ciałem słowa niewymownie wpatrzone w ciebie [14.10.95r.]
raz-i-dwa
	świat binarny jest wszystko nim na dwa dzielone nawet bez kochania siebie nic z innymi nie wychodzi [15.10.95r.]
filozofia'95
	a na świecie coraz więcej śmierci może to i dobrze może taka jest natura życia coraz częściej może to i lepiej dla tych wód zieleni zwierząt co z entropią sobie rady dać nie mogą tylko człowiek jako człowiek od czasu do czasu na zawsze i na pewno [22.10.95r.]
mówię ci stary
	nie stać mnie na nowe serca są teraz takie drogie przy moich zarobkach w fabryce mechanicznych słów jako kapuś-malarz gęb-dorosły nie mam żadnych szans dzisiaj muszę kochać głuche-tłuste-nowoczesne rozpisane na programy telewizji kolorowej i narzekać na swój upierdliwie nienajgorszy los zresztą i tak babskie skowyty niesie dalej (mówię ci fizyka) bo dalej jest zachód a na zachodzie sam wiesz stary [04.11.95r.]
wariat
	jakieś zamieszanie więc podchodzę na chodniku ikar z piórem w dłoni podobno z dziewiątego skoczył ze skrzydłem z zeszytu wyrwanym ale zniosło go w bezlistne twarze brudnookich kałuż podobno był poetą chciał napisać swoją śmierć bez odrywania świadomości patrzcie język ma na wierzchu zawsze tak pisał widziałem i nie krwawi śpi albo znów udaje 05.11.95r.]
gwiazda betlejemska
	zawiązałem sobie pas oriona wokół szyi na ostatnią gwiazdę czekam aż ktoś potknie się o wiadro życia wyrwie mi spod stóp chodniki [05.11.95r.]
język życia [1]
	nauczyłem się języka w którym tak trudno wyrazić zapach słowa jego rocznik smak gatunek wytłumaczyć innym śmierć w poszukiwaniu tego które ciszę wie jak śpiewać (bo wiersze to arkusze nut dla niemych z szaleństwa lub miłości do nich) nauczyłem się języka który nie chce mnie zrozumieć [12.11.95r.]
język życia [2]
	moje wiersze niby wiersze piszę w martwym już języku matka cisza go wyklęła ojca mu nadając imię moje m wymawiam jak milczenie znam swój język niby język w którym ciągle mówić mogę tylko sam do siebie by nie zapomnieć by nie rozumieć by nie słyszeć nigdy życia [12.11.95r.]
błędne ogniki
	dłoń w dłoni jeszcze cicho zaplątane płoną w szczęściu dziwnie im niezrozumiałym wnet zacisną się i zrosną w tym niezrozumieniu wnet im płakać będzie można tylko gdy ta druga zaśnie [02.12.95r.]
* * *
	ocieram się o coraz węższe noce z martwym w nowy wpadam dzień wypełnia się gwiazdy zapadają w mrok budzę je już tylko gdy zaboli nie-śmiertelność [06.12.95r.]
* * * (...gwiazdy...)
	ciiii dlaczego szelest chmur w ciemności niebo trzeszczy wiatr zapala noc na twarzy nie rozumiem po co tylko ciiiii głuptasie już tu są 06.12.95r.]
nic jest poezją [3]
	kobiety zapatrzone w szklane oczy wystaw i ciepłe penisy poetów przepocone dworce czarne myśli malowane wódą na samotność kolorowe zdjęcia z samobójstwa kumpla niebo jak świat codziennie nie ma poezji są słowa bez życia [06.12.95r.]
rękojebcy [2]
	zamykam oczy jakoś lepiej bez nich tu pod kołdrą ręka szuka trzeciej a natrafia znów na penis kiedyś uciekała by zasypiać wierna samotności teraz się uśmiecha w wymarzonych oczach napotkana [08.12.95r.]
spacer
	podglądam poprzez swoje imię jak wiatr plącze przechodniów strąca im spojrzenia niebo łopoce światło się napręża milknie w wygaszonych oknach ludzi umieralność wzrasta [18.12.95r.]
gliniany altzheimer
	nocą rozbijam się o sen w kawałkach pod poduszką łatwiej rankiem lepię siebie na wspomnień podobieństwo obraz pamiętany coraz trudniej mniej talentu chęci gliny toporniejszy głupszy grzesi zerojedymkofy taki gupi guuu pi [08.12.95r.]
* * *
	nie potrafię wyjaśnić cię fizyką pod ciśnieniem światła kryje się ktoś inny [30.12.95r.]
* * *
	tyle razy znajdowałaś moje ciało w rzece swoich ud że już zapomniałem jak to jest zatonąć 30.12.95r.]
* * *
	istnieje w nas zapotrzebowanie na drobnostki a do siebie mówimy już tylko przez sen [30.12.05r.]
narastanie [2]
	a ten tłuszcz na dupie to samotność której nie zdołałem jakoś strawić [30.12.95r.]
narastanie [4]
	zwinięta w kłębek ciepła mówisz mi o jego oczach w gwiazdozbiory przytulanej czerni włosów i nabrzmiałym od męskości ciele rysujesz go wilgotnym językiem na mym brzuchu tłustym brzuchu ja uciekam potem w nocy patrzę wciąż w te jego oczy wąs maluję mu i okulary biję skurwysyna po ryju biję go do umarłego za siebie [30.12.95r.]
lampa
	pocieram ciszę samotnością żeby trzy życzenia słów w zastaw za mnie życiu [06.01.96r.]
mój świat ma dwoje oczu
	na rogu mojej uczelni pani kurwa rozdaje zmęczone uśmiechy zaśnieżonym szybom samochodów na moim przystanku pan pijak wytrąca mi twój dotyk z dłoni i przewraca we mnie rzygowiną roześmiany w moim pociągu pan złodziej obmacuje zaufanie zabierając mi do piekła nawet ciebie w moim pokoju pan maszyna coraz lepiej mnie kopiuje wiedząc że odwrotnie dzieje się ja jego na mojej ulicy pani dziewczyna nie nie warto o niej pisać w mojej głowie pan tłum nie chce rozejść się do domu nie ma dokąd [25.01.96r.]
* * *
	bez ciebie świat ma tylko cztery strony trochę niżej trochę wyżej nie ma nic już poza życiem jest codzienność dzięki której się rozpoznajemy [25.01.96r.]
* * *
	aby nazywała mnie pan księżyc i mówiła nie wiem zapytana o godzinę by nie chciała nigdy pożądała nie gadała wyrażała umierała wieczność razy na dzień by nie rozumiała bała się zapominała aby ciągle się gubiła w słowach i chowała z wiatrem za kroplami deszczu choć to może i banalne nienazwana śmiejąc się śpiewała płacząc z ciszy odradzała by spotkała kogoś kogo sobie wymarzyła a nie mnie takiego [26.01.96r.]
cykl: znów czytałem (leśne spory z ks.twardowskim)
[3] ta maria magdalena
	jakże walczę muszę by nie widzieć ciebie w innych i w tej pani obok sklepu cynamonowego z odmrożonym lub złamanym nosem siniakiem na udzie w futrze z ciasnych samochodów mówiącą o moim członku jak ten pan co się młotkiem zdzielił w palec trudno wyobrazić sobie taką marię magdalenę i że on ją przyjął wtedy ale to było ze dwadzieścia wieków temu no i na południu tutaj jezus też by teraz mówił kurwa [26.01.96r.]
[5] kieszonkowy taki bóg
	znamy dzieci te same dzieci z mojej ulicy mówią na swą matkę stara jeśli już nie kurwa nie pytają o czym uczył jezus lecz jak srał i sypał babki bez napletka przynoszą do szkoły ogon kota co do szyny się przykleił i go trzeba było kijem najebane wódą biją się o dupy nie dziewczyny które z gazet kolorowych wyczytały swoje jednookie życie a może jest też gorszy bóg ten od krwi tiwi dyskotek spermy przekleństw codzienności taki dla nas tylko tyle że ja nie chcę ciebie byle jaki taki boże mam już przecież siebie dosyć [26.01.96r.]
biały gąszcz
	wbiłem drzazgę pod paznokieć zaszczepiłem w sobie las mieszany aby zwierzę ukryć przed człowiekiem by je zgubić wywlec w głąb i na śmierć zapomnieć boli jednak las ropieje odrzucony [03.02.96r.]
"...niewiele rzeczy nie da się naprawić..." (john morressy 'timekeeper')
ty pojebana kurwo jak ci
	miły starszy pan uśmiechnie się pogłaszcze i opowie ci o słonecznikach zajrzy tylko do środeczka małe pik w serduszko nawet nie poczujesz kiedy jak zapomnisz boli krew to boli wszędzie leje się potem będzie znowu nasze tik tak tik tak tik nie będziesz już płakała gdy [03.02.96r.]
zakochani
	w zaświatach potłuczonych bram walcząc o kamienną pozytywkę nocy z wniebobraniem trupiejących psów zadajemy sobie uśmiech przekłuwając usta białym głodem uciekamy potrącane znajome ulice przyciasne z zazdrości wyłapują nas i przydeptują chodnikami nawet słowa są przeciwko nam ale też zapominają uciekamy zasypiając wam u stóp w sobie znany tylko sposób [10.02.96r.]
cykl: w szpitalnym łóżku
[1]
	wewnątrz bólu jest tylko czas z czasem ból narasta więcej i więcej staje się jednostką przestrzenią prędkością światła [20.04.96r.]
[3]
	wrzucam na ramiona ciało do którego nienawiścią przykuło mnie życie i tańczę uzdrowiony bólem [10.04.96r.]
[5]
	mieszkam w bólu budzę się gdy przechodzi po mnie bóg w cierniowych butach niosąc kamień nieba na ramionach poprzez okno chemikaliów wyglądam trwożliwie zazdroszcząc światu nieśmiertelnie nudnej codzienności [10.04.96r.]
dorośleję
	nienawidzić jakby trudniej życie śmierć ciekawi tylko uspokaja przyzwyczaja do bliskości beznadziejnie przypadkowej [26.04.96r.]
* * *
	kocham cię lecz widzisz mam zbyt dorosłe dłonie mógłbym zranić cię lub potłuc twoją dumę ze mnie uciec potem dokąd by nazajutrz się rozminąć w sobie niechciani jak zdradzone oczy potrącając jakby silniej [10.02.96r.]
połezje
	jak znam życie będę pieprzył widzisz nauczyłem się przeklinać pisząc wiersze wzamian za wiarę w coś lepszego niż pieniądze penis wiarę w kogoś poza sobą zostałem połetą zmieniającym swą codzienność w twą codzienność cha i tyle [26.04.96r.]
harcerzyk
	wiosną świat stara się rozpalić we mnie życie jedną zapałką miłości [27.04.96r.]
* * *
	oswoiłem swą samotność kostką słowa w zimnej dłoni kępką smutków daje się wywabić z ciszy jakoś raźniej nam zasypiać razem ona we nie ja przy sobie [27.04.96r.]
samo-bójca
	szukam w sobie ofiary rzucam słowa na przynętę coraz głębiej uciekam przed swym nożem [27.04.96r.]
zniebozstąpienie ikara
	krzyż z łańcuchem zamiast boga drewniane skrzydła wbite w człowieka gdy upadał w tonie nieba jedyny świadek okazał się być nikim szarogłowym grubasem zapatrzonym w cycki wystawowych manekinów mającym w dupie całą poezję i banalne zakończenia [30.04.96r.]
* * *
	dorosłość to upijać się by porozmawiać z kimkolwiek oprócz siebie znowu na temat zabawniejszy od pozdrowień i pogody
* * *
	coraz dalej nam do siebie ledwo co sięgamy dłońmi [04.05.96r.]
* * *
	kłamię oszukuję cię i zwodzę to teatrzyk taki na pięć palców i atrament nie ma natchnień śmierci kurw poety jest obawa z tych trwożliwie nadwrażliwych że za twym uśmiechem palec jeden pięść czy kamień przerażony ku obronie [31.05.96r.]
* * *
	niebo by runęło gdyby nie komary liście ptaki czasem w śnie zasłabną bursztynowym błękit się pochyla ludzie wybiegają pomoc niosąc w parasolach słońce wspiera skrzydłem tęczy by uleczyć [09.07.96r.]
* * *
	jak zasypiać by nie budzić się z ręką w sercu wbitą po bezskrzydłe ramię w moim łóżku z węży sny uplatam aby potem lepić się do zmartwychwstałych o poranku okien w oczach jak w bursztynie uwięzione światło cała reszta ciemna rozpalona jadem nie zasypia nigdy w głowie [13.07.96r.]
* * *
	miłość nieudana nam samotność podsycana spalającą nas zazdrością [13.07.96r.]
czar miłości
	pomagamy sobie znaleźć utracone łzy przyłapani w sieci ramion chcemy śpiewać swe najsłodsze kłamstwa by ujść z życiem zadziwieni nią zaklęci że bez słowa lepiej kochać niż odchodzić [13.07.96r.]
* * *
	nie ma śmierci codziennością noża trzeba z życia ją wyrzeźbić w pożądaniu niedojrzałą i stygnącą jeszcze krwią wywarzyć ciało wykraść światu siebie [20.07.96r.]
* * *
	nie zapytam nigdy po co ci ten nóż pod poduszką mokrą od niezdarnych porozumień serca z głową też się boisz wiem miłości [23.09.96r.]
o wierszu
	o już widzę jak go wloką przez papiery brukowane w podkoszulku purpurowym do ogrodu każą wspinać się na chmury i potrząsać niebem strącać im miłoszów w gęby nie anioły [23.09.96r.]
posiniaczona cisza
	coraz częściej źle nam jest ze sobą częstotliwiej zwarcia spięcia porażenia wnet się zagłuszymy oślepimy utracimy w potrącanym szumie gwiazd ciepło ledwie zrozumiałe [23.09.96r.]
* * *
	w trosce o zdziczały las nauczyli być zapałką i podkuli siekierami uczesali jak z przedziałkiem i wysłali go do szkoły niech wygląda wreszcie na człowieka [09.11.96r.]
* * *
	bo za szybko stało się podzielenie samotności nie zdążyłem się nauczyć nienawidzić przyjechałem kiedyś do niej i zastałem tylko psa głodnego za białymi drzwiami skomlał gdy głaskałem chłodne drewno zapomniałem już jak dotykać jego miękkich uszu by zamykał oczy [09.11.96r.]
obozy konserwujące
	boję się pisać pod słowami wściekłe psy buty w głowę przepocone krwią wagony raus poety raus do nieba tam pisanie czyni wolnym [10.11.96r.]
dowód na nie istnienie boga
	ja [14.11.96r.]
życie to wszystko
	życie jest wszystkim co dzieli mnie od śmierci chcę rozedrzeć je wydłubać detonować ułamkami myśli lecz zostaje tylko rysa ukrywana po zeszytach przed przypadkiem nieśmiertelnym co zawstydza moją wolność negatywną [ 24.12.96r. ]
* * *
	idę z życiem ogarkiem kopcącym przez czas ono kapie pali dłoń zamyka w dni skorupie tli się w krwi natchnieniem oszukując sny bezbronne i głupiutkie słowa mamiąc je spełnieniem 24.12.96r.
* * *
	psze pani psze pani a grzesi konia wali cicho bądź sumienie grzesi wstań i powiedz wszystkim co tam robisz walę konia proszę pani bardzo dobrze grzesi masz poezję do dziennika a sumienie marsz do kąta (ty kurwo) i po lekcjach mi napiszesz tysiąc razy grzesi konia wierszem wali więc poetą jest i chuj 25.12.96r
próba treści (nad formą)
	(utwór ten wzoruję na fragmentach wierszy rybowicza z książki marka jana legendarni i tragiczni którą pożyczyłem od znajomej bogusławy celem penetracji jej i jego) stało się 25.12.96r
* * *
	wierszy takich jak ten nie czytuje się lecz czyta głupie są i niepotrzebne żeby ktoś w ogóle na nie spojrzał trzeba je ciekawie dzielić i zakończyć jak najszybc 27.12.96
słowa
	okłamałem że potrafię w myśl je związać oszukałem że tę myśl napiszę to robota dla poetów jestem tylko naganiaczem 27.12.96r
* * *
	ciii cichutko nie bój się tych oczu nie uciekaj pióro nie chce zranić cię przysięgam tylko daj napisać się oswoić ty głupiutki mój wierszyku 28.12.96r
pascha
	nie uczono mnie umierać do szkoły w błękitnym plecaku chleb nosiłem i żyletkę wykradzioną z ust mrącego ojca wycinałem nią motyle ucząc się nie mlaskać przy jedzeniu kiedyś krzyku zapragnęła nie bolało nawet łopotała krew zbudzona przez motyle nauczyła pytać i nie wierzyć nieznajomym myślom przedstawiła słowom ścięte dłonie zostawiła tuż za drzwiami pod hizopem by Niszczyciel mnie ominął 31.12.96
* * * * *
	piszę w stadzie przerażonych że nad nami nic-nikogo wewnątrz piszę z zamkniętymi oczyma ciemnym zaułkiem życia ku latarni śmierci piszę wyczekując z zaskoczenia noży w wiersze owijanych nic 04.01.97
* * *
	idź stąd życie wyłaź ze mnie wypad do macicy matki ksz do piekła wypierdalaj tam do marzeń 04.01.97
* * *
	przegapiłem zakochanie od mrugnięcia najkrótszego ubierałem miłość ociężale narzekając że przyciasna jest w przełyku zbyt jaskrawa swędzi i uwiera w serce dziś mnie zbudził szept zdradliwy gdy modliłem się do ciebie snem bezwstydnym nagi 04.01.97
* * *
	życia nie stworzono dla mnie wycieńczony przemijaniem tchem zużyty obliczony wątpię coraz częściej w słów okłamywanie nie dowodzę boję się wystarczy 04.01.97
wiersz.exe
	koniec ze sztucznymi natchnieniami trza na trzeźwo tworzyć ludzie nie pierdolcie ze nie można chlejcie miłość i depresje ćpajcie noce i prostotę łyżki piszcie piszmy w szczęściu i w zachwycie użyźniajmy się cierpieniem w chuj z prochami wódą chemikami ludzie dajmy sobie szansę umysłowi a nie jonom komputerów albo wojaczkowi 13.03.97
walczymucha
	rozum przywlókł dzisiaj kota niby śmieszny i puchaty mrucząc trąca kłębki dłoni niby nie pamiętał o tej myszy w stogu serca której tak się boję kiedy milknie 13.03.97
tytuł: wiersz
	treść ludzie patrzą głowy pochylają w lewo prawo drapią się wzdychają taaa to sztuka musi być cholera nie - jak trzy cholery mniej więcej 13.03.97
apoptoza
	wypełniamy się zmęczeniem o istnieniu swoim świadcząc użalaniem podawani na językach rozdwojonych stajemy się reklamą plotką wulgaryzmem popełniamy się nawzajem w afekcie codzienności odliczamy 30.03.97
* * *
	życie (z małej litery jakbym je rozumiał) życie się zmęczyło tym czekaniem na mnie w jutrze i kłamstwami o dziewczynach które mylą jeszcze miłość z całowaniem o budzeniu się u boku bezimiennych kobiet o zwierzaniu siebie obcym codziennościom założyło się ze śmiercią że nie zdechnę nawet gdy zapomną wszyscy ale ja cię biała kurwo dorwę wreszcie dłoni możesz sobie nie omijać głowę zetnij jednak słowem tak misternym jak zajebać 30.03.97
* * *
	oto poezja czytana w pociągach jednostkach czasu i natchnienia zawsze pomiędzy 30.03.97
* * *
	potrącony przez życie rozkładam się na wulgaryzmy gdzieś po rowach pochlebstw przepisuję się na czysto do nieba w wierszach się przewracam robaczywy gnoję 04.04.97
manifest
	tu i teraz rozpoczynam walkę grzesi przeciw natchnień upijaniu oto wielki konkurs na pisany bez promili wiersz najlepszy po morderstwie (z gwałtem) matki smrodem krów zauroczeniu w zwykłym wiosną zakochaniu a dziewiąty kwietnia ustanawiam dniem trzeźwego słowa oficjalnie 05.04.97
"niech poeci piszą wiersze prostsze od wspaniałej poezji" (ks. jan twardowski) cykl: przerażająco śmieszne wiersze 05.04.97
1. lekarz radzi
	otwórz szerzej taa powiedz aaa ciekawe teraz pokaż mi tę dupę trzeba będzie amputować skoro dłonią zwracasz słowa nie strawione w głowie
2. * * *
	znów natura przesadziła mam dwie ręce a wciąż jedną i tą samą piszę powtarzalnie kiepskie wiersze albo konia walę
4. * * *
	gdzie z tym okiem ulizanym morda w piach i milczeć tu poezji się zaczyna ziemia święta wers goreje nie wypala dziesięciokroć zapisany krwią na dnie szuflady
6. oparty na prawdziwych
	ty czytelnik nie orientujesz sie może po ile teraz piwo stoi bo ja student jestem luzak i wyłącznie piwko sączę (wódę motłoch wali pierdolony) a teraz krótki wierszyk dla ciemniaków student jestem wielki pan kurwa więc nie powiem nigdy pośród dam chyba że na boga i czadowym party bo już taki jestem taki no otwarty
7. testament
	nie dajcie mi żyć nie pozwólcie bym was meczył tymi wierszydłami nie potrafię sam z tym skończyć niech przyjedzie ktoś zabije nerki dziecku weźmie podaruje tylko tak się przydam wam przysięgam
trylogia do-słowna 12.04.97
1. hop!
	trzeba ciągle w głowę kopać je przewracać przez kolano i do wiersza spać mi zaraz bo rozlezą się stadami po dziennikach ulic pierwszych randkach i piosenkach fałszowanych krzyżówkami dźwięków schleją się zeszmacą lub pożenią z maszynami a nie wrócą nigdy znów nocami bezsennymi przyjdzie nam ich szukać myślą wabić je nawracać na potrójne salto-metaforę z połykaniem
2. inkwizycja
	słowo ciasne pożyczane zaznaczone na niepamięć imionami znaczeń zrozumieniem oddzielane od przeczucia broni się poezją nadaremnie bo w kapturach z gazet wywleczemy je na język przybijemy słownikami do skrzyżowań ulic z tłumem i spalimy bezpośrednio transmitując z telewizji jak z popiołów wzrasta babel
3. władcy marionetek
	one żyją tolkien biblia starsi powiadają że stworzyły ludzi na swój obraz by zamieszkać w nas myślami pielęgnować i rozmnażać głodem dziś wracają do milczenia nie wie nikt dlaczego zostawiają nas instynktom ojców dzieciom maszyn i emocjom na pożarcie zostawiają nieudanych
* * *
	bo kobietę trzeba schładzać lepkim ozorem zdrady wciąż zlizywać przepocony odór jej pewności ust kąciki maczać w kłamstwie i w jej dłonie je wycierać bezwstydnym kocim zwyczajem by mrużyła oczy poprawiając niesforny kosmyk wspomnień zapylać jej gardło sycącą spermą słów szepcząc o swym bogu z oczami jej koloru zamykać w klatce pożądania patrząc jak zgniatana między krzykiem a modlitwą zaczyna mówić o miłości rżnięcie kropelkami śliny znacząc drogę swą ku niebu bo kobietę czcić należy pod postacią siebie a zostanie próbowałem to na sobie 15.06.97
wiersz druciany
	i tylko umierać jest trudniej niż żyć wyliczanką dni do nieba zakręconych w głowie schodów samorodnie się wieszając u poręczy nocy z zaciśniętym w krwi pluszowym nożem na pana z pasem obdartym ze skóry i lustrem ślepym na twarzy tak trudno jest umierać delikatnie opasanym strofami jej ud przebierając się w bieliznę jej radości białogłowej gwałcąc przypadkowym samobójstwem zestarzeję się pochowam a nie umrę tak naprawdę przeciętny wiele razy wzdłuż życia 15.06.97
ekshibicjonizm praktyczny
	opuszczam przed tobą spodnie abyś patrzył i podziwiał lub ze wstrętem głowę skręcił sobie a nie lepiej byłoby mnie zabić najzwyczajniej wywieźć w las zakopać bym dał owoc zmartwychwstając wraz z szyszkami 16.08.97
* * *
	kończ się wreszcie dniu niech cię więcej już nie widzę żywym niech nim zamknę zaraz oczy zginiesz zaciśnięty w obelżywie nieporadnym wierszu 21.12.98